بازهم سال 61 هجری است...

بسم رب الحسین سال 61 هجری است ، نامه ای رسیده است، نامه ای از منفور ترین و پست ترین مخلوفات خدا، به شایسته ترین و برترین بنده خدا ، که ای فرزند پیامبر اسلام ، سر ذلت فرود بیاور و دست بیعت دراز کن ، به سوی اسلام بی ایمان ، اسلام بی عمل ، و اسلام بی حسین. اما آقای ما، آقای آزادگی است، آقای عزت و سربلندی، آقای تقوا و عمل آقای ما بنده خالص خدا.ند است ، وعدع و وعید های پر زرق و برق دنیا را دید ، ولی چشم بر آنها بست و راه شهادت را برگزید، راه مردان خدا. آقای ما چنین فرمود : که ای مسلمانان عالَم ، باید اسلام را بدرود گفت، اگر حاکمی چون یَزید بر منبر نشست ، آری منبر جای پاکان و شایستگان در گاه خداوند است ، نه هر بی سر و پایی. و باز اینگونه فرمود : از من نخواهید که با یزید بیعت کنم ، من و هرکه مانند من است را با چون یزید و با هر که در راه اوست بیعتی نیست. آری راه حسین علیه السلام راه شهادت است و راه یزید راه شقاوت ، راه حسین علیه السلام راه آزادگی است و راه یزید راه بردگی دنیا و زیبایی های او. مگر خداوند حکیم در قرآن عزیز نفرمود که ما زمین و هر چه در آن است را زینت و زیبایی بخشیدیم تا شما را بیازماییم و نیکوکاران را از بدکاران بشناسیم. آری امتحان ، از امتحان گفتم ، اما امتحان حسین علیه السلام فرق می کند. خود را فدا کرد ، نه فقط خود را که علی اکبر را ، که علی اصغر را ، که قاسم را ، و عباس را . آری امتحان حسین علیه السلام فرق می کرد ، آن روز خون خدا را ریختند ، خون پاکی که از اندیشه انسان های حق جو پاک نمی شود ، خونی که پایه های ظلم را در هم می شکند ، خونی که اسلام ناب محمدی را به جهان معرفی می کند و خونی که فرق می کند ، آری فرق می کند اصلا حسین جنس غمش فرق می‌کند این راه عشق، پیچ و خمش فرق می‌کند! اینجا گدا همیشه طلبکار می‌شود اینجا که آمدی کرمش فرق می‌کند!